تقویمشــ پـر شــده بـــود و تنهــا دو روز ،تنهــا دو روزخــط نخـــورده باقـــی مــانــده بــود

پــریشـــان شــد ، آشفتـــه و عصبانـــی نـــزد خـــدا رفتـــ تــا روزهــای بیشتـــری از خـــدا

بگیـــرد داد زد ، بـــد و بیــراه گفتـــ و خــدا سکوتـــ کـــرد ...

جیـــغ زد و جـــارو جنجــال راه انداختــــ ، خـــدا سکوتـــ کـــرد ... آسمـــان و زمیـــن را

بـه همــ ریختـــ،خـــدا سکوتـــ کـــرد ...کفــر گفتـــ و سجــاده دور انداختـــ ، خـــدا

سکوتـــ کـــرد؛دلشـــ گرفتـــ ، گریستــ و بــه سجــاده افتـــاد...

خــدا سکوتشــ را شکستـــ و گفتـــ : 

 عــزیــزمــ ، امـــا یکـــ روز دیگـــر همـــ رفتــــ تمامــِ روز را بـه بد و بیـــراه و جــار و جنجـــال

از دستـــ دادی تنهـــا یکـــ روز دیگـــر باقیستـــ ،بیــا لـااقــل ایــن یکـــ روز را زنـدگــی کــن

لـا بـه لـای هــق هقــش گفتــــ : امــا بـا یکـــ روز ... چکــار میتــوان کـــرد؟!

خـــدا گفتــــ : 

آنــ کســـ کــه لذتـــ یکـــ روز زیستـــن را تجــربـه کنــد گویـــی هـــزار ســـال زیستــه

استـــ و آنـــ کــه امروزشـــ را در نمیــابــد هـــزار ســال همـــ بـه کـارشــ نمــی آیـــد

آنگـــاه خـــدا سهمــِ یکـــ روز را در دستانشـــ ریختـــ و گفتــــ :

      حــالـا بــرو و یکـــ روز زنـدگــی کـــن

او ماتـــ و مبهوتـــ بــه زنـدگـــی نگـــاه کــرد کـــه در گــودی دستانشـــ مــی درخشیــد

مــی تـرسیــد حـرکتـــ کنـــد مــی تـرسیــد راه بــرود مــی تـرسیـد زندگــی از لـابـه لـای

انگشتانشـــ بـریـزد...قــدری ایستــاد بعـــد بــا خــودشـــ گفتـــ:

وقتــی فردایـــی نــدارمــ نگـــه داشتــن ایـــن زندگـــی چـــه فـایــده ای دارد .

بگـذار ایـن یکـــ مشتــ زندگـــی را مصرفـــ کنمــ آنـــ وقتـــ شــروع بــه دویــدن کـــرد...

زندگـــی را بـه ســر و رویــش پاشیــد... زنـدگــی را نـوشیــد و زندگــی را بـوییـــد...

چنـــان بـه وجـــد آمــد کــه دیــد مــی تـوانـد تـا تـه دنیــا بــدود؛

مــی تـوانــد بــال بــزنــد... مــی تـوانــد پـا روی خـورشیــد بگـــذارد...مــی تـوانـد ...

در آنــ روز آسمــان خراشـــی بنــا نکـــرد ، زمینـــی را مالکـــ نشــد ، مقامـــی را

بـه دستـــ نیـــاورد؛امــا در همــان یکـــ روز دستـــ بـر پوستــ درختــی کشیـــد

روی چمـــن خـــوابیـــد...کفشــ دوزکــی را تماشـــا کــرد...

ســرش را بالـا گـــرفتــــ و ابـرهــا را دیـــد و بــه آنهــایـــی کــه او را نمــی شنـاختنـــد

سلـامــ کــرد و بـرای آنهـــا کــه دوستشــ نـداشتنــد از تـه دلــ دعــا کــــرد... 

او در همــان یکـــ روز آشتـــی کـــرد

خنــــــدیـــــد؛

سبکـــ شــــد...

لـذتـــــ بــــرد...

 ســـرشـــار شــــد...

بخشیــــــــد...

عبــــور کــــرد...

و تمــامـــ شـــد... 

او در همــانـــ یکـــ روز زنــدگــی کـــرد